I 25 år har 22. juli vøri en festdag i familien min. På denni datoen for 25 år sea vart je tante for fysste gong, foreldra mine vart bæssforeldre og bror min far ~ for fysste gong. På morsida var det likedan, så det var litt ta en prins som såg dagens lys.
I 5 år var hænn åleine småtass i famililen før hænn plutselig fækk to (halv)brødre og et søskenbarn. Men ittno sjalusi og tull ta den grunn. Hænn lekte og kose seg mæ småttinga og var den fysste som fækk fram et smil ått mi nokså alvorlige dåtter (hu er blidere nå:)
Prinsen voks opp og vart skoleflink, god på saxofon og flink i fotbåll, tante si stolthet altså. Ett år i Gardemusikken og 5 år på NTNU. Nå er gutten en kjekk, vaksin kar, klar for jobb i oljebransjen i Bergen. Så gode bergensere, ta godt vare på ‘n for øss.
MEN 24 årsdagen i fjor vart jo naturlig nok prege da dei dårlige nyheten bynte å kåmmå frå Oslo og etterhårt frå Utøya. 22. juli er itte bære en festdag for øss lengre. Det er en dato som for ælltid vil vara prege ta det uffattelig grusomme som skjedde. Tanka går jo tæll ælle pårørte. Ælle som miste noen, ælle som vart skade, ælle som hjalp tæll i redningsarbe mm.
Den dagen da je fyllte 40 år var je på besøk hos ei venninne som da var bosatt i Vadsø i Finmark. Den dagen traff je 10 år gamle Tina. Ei jinte som gjorde inntrykk. Tina lyste opp dagen min og gjorde den spesiell på sin helt særegne måte. Men nå finnes itte Tina lengre blændt øss. Hu var på Utøya den sjebnesvangre dagen og kom dessverre itte derfrå mæ livet i behøld. Je har tent mange lys for Tina og ælle dei ændre detti siste året og skal gjøra dæ i dag å.
For det blir ingen feiring ta 25 årsjubilanten akkurat i dag. Detti er ingen festdag. I dag skal vi minnes og hedre de som har gått bort.
Men sea skal jubilanten og livet feires. For livet går videre, uansett å rart det høres ut i vanskelige situasjoner.
(Alle bilder er frå Fredholm hageopplevelser 21/7-2012)