...syng vi i jula. Og dæ er sænt. Ittno varar evig. Sjøl om vi menneksjer syns vi er her på jorde-rik lenge, så er det jo bære en brøkdel ta ti i jordas historie. Slik er det mæ naturen rundt øss å. No påvirker vi, mens ændre ting går ta seg sjøl.
Ved stabburet her på gard'n har det sti ei bjørk i mange år. Den vart plænte der ta n svigerfar en gong hænn kom att frå friing åt hu som sea vart svigermor mi. Særlig sea svigerfar døde ælt for tidlig, har denni bjørka betydd litt ekstra for øss.
Bjørka voks seg stor og kraftig og litt skummel for omgivelsa. Så når vi skulle gjøra om litt her, så måtte bjørka tæll pers. En solvarm juli-dag så sto a plutselig itte der mer.
Og nå er a ved og varmer godt i kalde skrotter som den siste hælsing.
Det er derfor årets julekort frå øss delvis vart som det vart. Bildet vart ti i fjorvinter og måtte bære mæ i år, nostalgisk som je er. Sea Snuppa syns a har hatt fjæset sitt på nok julekort vart det Gubben og Gamleheksa som måtte trække i fin-habitten og stille tæll fotografering i år, haha!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar